Korkudan
Aşka
En ileri
teknoloji ile bir şey üretmek heyecan yaratır, yeni modeller heyecanla
beklenir, sanki ne kadar çok beklenirse o kadar iyi ve güzel olur. Eşya ile
ilgili gelişim bize bu izlenimi verir. Bu hali insan kendi üzerinde de deneyimleştirebilir.
Bir insan ne kadar çok eğitilir, öğretilirse, hal ve gidişi ne kadar iyi
olursa, ilim ile ameli ne kadar uyumluysa o kadar olgunlaşmış olabilir. İnsan,
bir anlamda bildiği için, bildiği gibi ve bildiği kadar insandır. Aklı olmayana,
bildiğini uygulamayana pek insan gözüyle bakılmayabilir. Saygı, sevgi ve edep
beklenir insandan. Ezelden ebede verilen yeteneklerini kullanıp verene ulaşana
kâmil denebilir. Kemale erme işi uzun bir süreçtir, her aşamasında ayrı zevk ve
lezzetler vardır. Bulunduğu yerin keyfini kendisi için yeterli bulan o keyifle
kalır. Daha öteye ve ileriye gitme çabasını fazla ve zevkini de yeterli görür.
Ancak son noktayı koymak, kendini kısıtlamak doğru olmayabilir. Ufkun ötesi
sonsuzluktur. İnsan son dediği noktada tatmin olup kendinden geçmese, gaflette
kalmayıp uyansa sonsuzluğa yürüyebilir.
İnsanoğlunun
tarihî ve küresel yanılgılarından birisi de “İnsan doğada korktu ve din ile
Tanrı’yı yarattı” kavramının altında kalmasıdır. Bu gaflet kendinden büyüğünü
yaratma zevki verir ve bu çukurdan çıkamaz, sonu olur, sonsuzluğu göremez.
Dünde yaşayıp dünde kalmıştır, bu güne gelip korkuyu bırakıp sevgiye
geçememiştir. Korkunun duygulardan biri olduğunu ve diğer duygularla bir bütün
oluşturduğunu, “Tanrı yaratma” zevki unutturur.
Batı
analizleriyle, Doğu ise sentezleriyle meşhurdur. Batıya gidip doğudan gelmeyi
de pek severiz aslında. Batının sonuna kadar gittiği sınırlar maddenin ve
enerjinin sınırlarıdır. Kuantum âlemine götürür, ‘kütlenin ve enerjinin
yokluktan var olup yok olduğuna, nasıl oluyor bilinmiyor ama enerji gölgeleşip,
pıhtılaşıp kütle ve kuvvet kazanıyor’ gerçeklerine ulaştırır. Protonun yine protonla, hızlandırıcılarda, saniyede milyonlarca defa çarpıştırılmasıyla ortaya çıkan parçacıkların, quarkların, zerrelerin, elektrik yükü gibi
bilimsel özellik ve çekim-itim gibi kuvvetleri vardır. Zerrelerin boyutları
sıfırdır ama özellikleri çok büyük, hatta potansiyelleri sonsuzdur. Elektrik
yükü bir diğeri için yıkım demektir, madde ve anti-maddeyi düşünmeden bile eksi
ve artı enerji yükleri birleştiğinde evren sıfıra indirgenir ve hiçliktir. İtim
ve çekim kuvvetleri kütleyi ve maddeyi oluşturup, maddenin katı, sıvı, gaz ve
plazma hallerini yaşatır. Kuvvetlerin ayrıca, 3 veya 5 kuvvetinde esen
rüzgârlar gibi güç ve kudretleri vardır. Bu kuvvetlerin işleri maddeyi önce
şarj edip sonra deşarj eder gibidir. Manyetik kuvvetlerin kuzey ve güney kutupları,
elektriğin ise artı ve eksi yükleri vardır. Elektromanyetik radyasyon da ışık
hızında hareket demektir.
Kitap çok
güzel anlatır bu gerçekleri. “Hiçbir şey yoktan var olup yok olmaz, eğlence
olsun diye değil bir amaç için var edilir.” “Kimsenin kendine özgü gücü ve
kuvveti yoktur.” “Eşya ile eşyanın hakikatinin, özelliğinin ayrı ve farklı
olduğuna akıl şahitlik eder ama ‘şey’ ile özelliği aynı şeydir. Şeyin
özelliğinden farklı ismi, cismi ve resmi olamaz.” “Eşyanın hakikati Hakkın
gölgesidir”. “Levhi mahfuzda ilmi ve tasavvuru olamayan hiçbir şey mevcut
olamaz.” “Hiçbir mevcut kendiliğinden olamaz, Vücuda muhtaçtır.” Âlem gazap ve
şehvet kuvvetleriyle oluşturulmuştur, insan nutuk kuvvetiyle inşa edilmiştir.”
Gazap kuvveti kahreder ama kahrı lütuftur. Şehvet, dünya ve eşya sevgisidir,
yokluğunda çeker, çokluğunda iter.
Batıdan
ulaşılan sınırlar ile sonsuzluk, Doğudan ulaşılan sınırlarla uyum içindedir.
Üstelik her alanda da kullanılmak zorunda kalınan kelime ve deyimler bile
aynıdır. Aynasal evrenden gölgeleşmeye, özellik ve kuvvet kazanmaya kadar
aynıdır. Bedensel yapı özellik içerir. DNA bir yazılımdır, maddeye hükmeder,
canlılık yaratır, enerjiye bilgi yükler. Her obje bilgisinin deposu olarak işe
yarar, birleşir, etkiler, etkilenir, etkileşim içinde yokluktan evren
oluşturur. Mevcudat, Vücuda muhtaçtır yalnız insan aklı kendisi için bunu
kavrayamaz. Hatta hiçbir şeyi yoktan, var olan bir şeyi kullanmadan, yaratamaz
ama Tanrı’yı yaratabilir. Aklın işi budur, araç yapar amacına ulaşır, hayaliyle
eser yapar müessir olur.
Akıl,
Firavun nefis için çalıştığını anlayıncaya kadar nefsin emrindedir. Kalbin
keşfi ile akıl ruh ile ilişki kurabilir. İlk ve ilkel insanın yerine kendini
koyabilen insan bugünkü çağdaş insan yerine de koyabilmeli. Yeni ve çağdaş
bilgiler, akıl duvarına gidişin yanlış olduğunu, geri dönülmesi gerektiğini,
sevgi ve aşka doğru gidişin gerektiğini gösterir. Bedenin ruha, ilme muhtaç
olduğu aşikârdır. Para onu bulanın olmadığına göre bilgi de bilenin olamaz.
Matematik ilmine sahip değiliz. Bilerek bilinmeyi sevene ulaşmak amaçtır.
Nimetleri
severiz, verilenler mest eder, en sevdiğimizi ne kadar seviyoruz? En
sevdiğimizi ne kadar Hak biliyoruz. Hakkın gölgesi ilim ile oluşan eşya
hakikatinin şahididir, delilidir. İnsana şahitlikle şehitlik hakkı tanınmıştır.
Severek sevilen olabilen, aşkı da idrak edebilir. Âşık olanın bir ve tek
korkusu kaybetmektir. Sevdiğini kaybetme korkusundan daha büyük bir eşya,
yıldırım ve gök gürültüsü korkusu olamaz. Her duygumuz gibi korku da bize yol
gösterir, bir işarettir, yönümüzü tayin içindir. Seviyorsak eğer bir kişiyi,
grubu, toplumu, çevreyi ve evreni kaybetme korkusu duyarız. Muhteşemin
ihtişamını görmekle haşyet ederiz.
“Allah’tan ancak âlim ve
arif olan haşyet eder, çekinir, ürperir, bilinçli saygı duyar. Haşyet cezadan
korkmak değildir. Azamet sıfatının tasavvuru zamanında o azamet huzurunda
kalpte oluşan huşu duygusunun insana etkisidir. Allah’ın azametiyle kendisine
tecelli ettiği kimse Allah’tan hakkıyla haşyet eder. Arif olmayan âlime hâsıl
olan huzur tasavvuru ile arif olan âlime sabit olan tecelli arasında çok büyük fark
vardır. İlim ve irfanın mertebeleri açısından haşyetin sayılamayacak mertebe ve
dereceleri vardır.” (35.28)
Umarım,
korkmaz severiz, o kadar çok sevebiliriz ki seviliriz, sevip sevildiğimize
ulaşırız, ben Yaratan değil ama Yaratan ben olur, tecelli eder bende de!
